De stemmetjes in m’n hoofd spraken elkaar tegen.

'Zeg er iets van!', zei de ene. 'Laat die kinderen lekker spelen', zei de andere. 'Maar wat nou als iedereen er last van heeft en niet meer kan ontspannen?', probeerde de eerste weer. 'Dat is niet jouw verantwoordelijkheid', zei de tweede.

Zo ging het een tijdje heen en weer. Ik was yogales aan het geven en precies buiten de zaal, die vrij gehorig was en waar een groot raam openstond vanwege het weer, waren een paar kinderen met hun ouders een spelletje aan het doen dat klonk als Annemaria koekoek maar dan in een andere taal.

Geschreeuw, gelach, geren. En telkens als ik dacht (en hoopte) dat ze wegliepen, begon er weer een nieuwe ronde waarbij iemand anders de leiding had.

De stemmetjes in m'n hoofd gingen nog even door. De ene kwam vanuit angst. Wat als iedereen last zou hebben van de geluiden? Zou het hun les verpesten? Zouden ze mij iets kwalijk nemen?

De andere stem ging over wat ik voelde als ik die angst zou weglaten. Naar die stem wilde ik eigenlijk luisteren. En dus bleef ik gewoon rustig doorgaan met de les, zonder onderbreking.

Na de les kwamen er inderdaad reacties. Maar waar ik bang voor was, gebeurde juist niet.

'Ik word altijd blij van het geluid van spelende kinderen', zei iemand.
'Ja, en kinderen die met hun ouders spelen... hoe mooi is dat!', viel een ander bij.
'Wat een fijne les Sjan', kreeg ik te horen.

Ik voelde opluchting. Dat ik toch naar dat tweede stemmetje had geluisterd.

Hoe zit het met jouw stemmetjes?